Ons verblijf in Suriname bij Tes!

Hallo Allemaal,

Tessa vond het een leuk idee om mij een stukje te schrijven over de periode dat wij bij haar op bezoek in Suriname waren!

Aangekomen in Paramaribo stonden Tessa en haar vriendin Nadine uit Nederland ons al op te wachten, alsmede de verhuurder van de Nissan 4x4 die Toon en Helene gehuurd hebben voor de komende 3 weken. De hitte hier is even wennen! Ons bezoek en dat van Nadine overlapt elkaar met 3 dagen, dus er stond een trip gepland naar "Berg en Dal", in het binnenland. Dat was de eerste ervaring met de "bauxietweg", een weg die we nog veel zullen gaan zien. Via die weg is het de enige manier om in de binnenlanden te komen, dus die 4x4 is geen overbodige luxe. De weg zit vol met kuilen, dus na een rit van ongeveer 1,5 uur kom je helemaal gehaked aan bij Berg en Dal. De dag bestaat uit 3 onderdelen: canopy, hiking, en kayakken. Toon en Helene vonden het wel best, dus die zijn aanvankelijk meegegaan voor de gezelligheid en om een beetje te relaxen daar in de zelfgebouwde hutten langs de Surinamerivier. Nadine, Tes en ik begonnen met de canopy, een kabelbaan dwars door de jungle gebouwd door kabelbaanspecialisten uit Costa Rica. Echt super! Het hoogste punt was 35 meter hoog, en ging van de ene kant van de rivier naar de andere kant. Vervolgens gingen we hiken, dat was een stuk minder spectaculair. Als laatste gingen we varen in een kayak. Helene en Toon konden ook mee, want er was nog plek over! Ze hoefden er niet voor te betalen, langs de kant zitten vonden ze geen geslaagd plan, dus ze moesten mee! De kayaktocht was erg leuk, over de Surinamerivier, de mangroves in. Net Expeditie Robinson, en lekker dat het er ruikt! Dat ruik je niet op TV :). Jammer genoeg niet veel dieren gezien, op een enorme spin op een boom na, en een dooie tarantula. Terug naar Paramaribo om op te laden voor de volgende trip! Dat konden we allemaal wel gebruiken.
Jammer dat Nadine zo snel alweer weg moest, het was heel gezellig. Haar vliegtuig had vertraging, dus ze vertrok 3 uur later. Dat hoorden we pas in de middag. Jammer, anders hadden we nog wat leuks kunnen doen, maar ja.

De volgende expeditie stond alweer voor de deur, een trip van 3 dagen naar de "Brownsberg". Deze keer ging Anouk mee, het meisje waar Tessa samen een huisje mee huurt. Ze is verloskundige in het Diakonessehuis. De weg naar Brownsberg toe is een stuk langer dan naar Berg en Dal, en helemaal omdat we een kilometer of 50 om zijn gereden. Lekker, op die hobbelweg! Het laatste stukje is een kronkelweg de berg op. Pas geleden is er nog een busje van de rand af gereden ... verstandig van Tessa om ons dat pas te melden nadat we weer terug in Paramaribo waren! Niet helemaal zonder gevaar dus, die weg. Daar aangekomen werden we begeleid naar onze "hangmathut" zonder muren, maar met een dak en simplistisch keukentje om wat te eten te maken. Onze eigen hangmatten waren onze bedden de komende 2 dagen. We hadden een gigantische koelbox, die een vriend van Tessa bij haar had laten staan en nooit is komen ophalen. Handig! De eerste dag hebben we niet veel gedaan. Chili Con Carne gemaakt, ons iets vergist in de hoeveelheid (er konden 10 man van eten denk ik). We deelden de hut met een Israeli (Uriya) uit een kiboets en een Nederlands stelletje met hun gids. Die avond lekker geslapen in de hangmatten, maar rond een uur of 4/5 's nachts werd je wel wakker van de brulapen op de berg. Wat een herrie! Zelfs ik werd er wakker van ;). Echter waren er sommigen die dachten dat ze een nieuwe diersoort hadden ontdekt, mis, dat was een ander soort brulaap en die lag gewoon in een hangmat. (Sorry!). Gelukkig was dat de enige nacht, daarna is mijn gesnurk op miraculeuze wijze verdwenen. De volgende morgen vroeg op, om een wandeling door de jungle te maken naar de "Witi Kreek". Op een blaadje dat we kregen stond 120 minuten heen, en 170 minuten terug wandelen. Klopte aardig. Toon verloor onderweg zijn halve schoen. En ze waren nog maar 8 jaar oud! Schande! Toon heeft dus de halve tocht naar beneden op een halve schoen gedaan. Respect! Des te meer omdat Toon het favoriete hapje was voor de steekvliegen en muggen ... De kreek viel wel een beetje tegen. Er was niet zoveel water. Maar wat bleek: als we 10 meter verder hadden gelopen, waren we pas bij de echte kreek waar we konden zwemmen! Daar kwamen we pas achter toen de foto's zagen van Uriya ... Maar ja. We gaan echt niet weeeeer terug helemaal naar beneden, haha!! Die avond wederom veel te veel eten klaargemaakt, dus onze Israeli at gezellig mee. En de Chili Con Carne viel bij 2 hongerige Nederlanders, vader en zoon, gelukkig ook in de smaak! Die avond was erg gezellig, lekker aan de Borgoe (Surinaamse rum) gezeten en een nieuw kaartspel geleerd van Uriya. De elektriciteit ging rond een uur of 22:30 uur uit (elke avond, je had van 19:00 tot ongeveer 23:00 uur stroom), maar we waren nog niet klaar met kaarten! Dus na veel gehannes een olielamp aan gekregen, maar dat hielden we snel voor gezien, omdat we echt van alle kanten "aangevallen" werden megasprinkhanen en allerlei ander gevleugeld onaangekondigd bezoek. De volgende dag weer terug ... de berg af, naar Paramaribo. Gelukkig ging dat allemaal vrij soepel. Onderweg werden we verrast door een man die hevig op de weg naar ons aan het zwaaien was. Aangezien het nog daglicht was ('s nachts gebruiken struikrovers deze taktiek onder andere om mensen te overvallen) stopten we. Hij bleek een lift nodig te hebben naar een plaats waar wij langs zouden komen, Paranam. Geen plek in de auto helaas! Tot onze verbazing nam hij genoegen met een plek in de achterbak tussen onze bagage, op de foto kun je zien hoe hij er na de rit uit zag!

Tessa en Anouk namen me die avond mee uit naar een discotheek in Paramaribo, Zsa Zsa Zsu. Wat een verschil met Nederland zeg! Echt een caraibisch tintje ademt het allemaal, en iedereen is erg aardig en is flink aan het dansen. Als klap op de vuurpijl heb ik nog de merengue leren dansen! Erg moeilijk voor een houten klaas. Die avond kregen we een aanbod dat we niet konden weigeren, een trip naar Dantabai, vertrek op maandag en woensdag weer terug. Weer 3 dagen dus! Iedereen was enthousiast, dus die trip stond vast!

Helaas voor mij werd ik op maandag een beetje ziek. Niet fijn met zo'n rit op de bauxietweg en 40 graden. Wat een hitte! Het was zo'n 90 kilometer verder dan Brownsberg, en dat vonden we al vrij ver. De groep bestond uit 3 gidsen waarvan 1 ook de kok was, 2 meisjes en de stiefmoeder van 1 van hen, Anouk, Helene, Toon, Tes en ik. De bauxietweg leidde ons naar Atjonie, een klein vissersdorp. Van daaruit vervolgden wij onze reis per korjaal (een uitgeholde boomstam) naar onze eindbestemming. Ik heb heel de avond (helaas) geslapen, de rest heeft wat gerelaxed in de hangmatten en geholpen met vissen vangen (althans, een poging tot :). De dag erna stond er een spannende trip op het programma: we zouden getuige zijn van een heus "Winti-ritueel". Na ruim anderhalf uur lopen door de jungle kwamen we aan bij een dorpje waar ons werd uitgelegd hoe deze mensen leven, wat ze eten en hoe ze de noten, vruchten e.d. verwerken. Ondertussen waren de flesjes water vrij op, gelukkig had onze gids Jeff snel door dat we dorst hadden en zo gaar als een gebakken eitje van de verzengende hitte en zon op je bol. Ze kwamen ons verassen met een berg kokosnoten! Lekker hoor. We lieten geen spaan van ze heel. Vervolgens gingen we verder per korjaal naar het Winti dorp. Het bleek om een uitdrijving te gaan ... Niet geheel ongevaarlijk hoorden we later, niet lang daarvoor is er een stagiaire in trance geraakt bij een soortgelijk ritueel, en een week ziek geweest. Wij hadden gelukkig nergens last van, en Helene maakt zich helemaal populair door met de Winti vrouwen mee te dansen. Later zagen we het "slachtoffer" voor wie de uitdrijving bedoeld was. Ze kronkelde in trance als een slang over de (heeeel hete) grond. Vreemd allemaal hoor! Ik hoop maar dat het gelukt is, we zijn niet gebleven tot het einde. Terug in Dantabai hebben we nog heerlijk gezwommen in de "sula's" (natuurlijke bubbelbaden). Erg fijn. We hadden ook een douche, van rivierwater kwamen we later achter. Vandaar dat je het niet mocht drinken! Vlak naast onze hut woonden 2 gigantische vogelspinnen, en aan de andere kant was een klein eilandje met hele schattige kleine aapjes in de bomen. De laatste dag nog wat rondgehangen in de sula's en ons opgemaakt voor de terugreis naar Paramaribo.

Het was wederom tijd om het nachtleven van Paramaribo te verkennen! Met de vrienden van Anouk en Tessa zijn we een avond naar de Havana Lounge geweest, erg leuk! Geen airco, maar met terras! Het is een beetje tussen een grote bar en discotheek in. De avond erna naar La Caf, een muziekcafe. De boxen staan buiten en iedereen staat half op straat en als afsluiten de volgende avond naar Zsa Zsa Zsu. Veel Borgoe gedronken en geswingt op de latin muziek, reggae en reggaeton. Er wordt weinig Europese muziek gedraaid. In Havana Lounge werd een poging gewaagd met wat house, maar de hele tent stond prompt stil. Geen succes dus.

Als laatste trip zouden we naar Blaka Watra gaan, een soort vakantieoord, maar we hadden geen idee wat daar aan te treffen. We wilden ook 1 overnachting doen, dus de hangmatten en koelbox gingen mee. Echter, onze gids/kok die mee was naar Dantabai, Remy, fronste zijn wenkbrauwen lichtelijk toen we vertelden dat we naar Blaka Watra gingen, hetgeen mij een klein beetje zorgen baarde. Dus als back up optie hadden we Overbridge, een rivier resort niet ver daarvandaan. Dat was maar goed ook! Bij Blaka Watra aangekomen bleek het een resort met een ietwat vergane glorie. Er was 1 gezinnetje van Surinaamse afkomst aan het badderen in het miezerige stroompje bruin water, en aan het BBQ'en. Een broodje, een biertje/watertje, en op naar Overbridge dus. Niemand twijfelde daarover! Onderweg kwamen we nog langs een brug, ooit een boot tegen een pijler aan is gevaren. We hoorden van iemand daar dat de boot 1 week voor de officiele opening van de brug ertegenaan voer, waardoor een heel stuk brug was ingestort. Dat was een jaar geleden in november 2007. De boot ligt er nog altijd. Nu maakt men gebruik van een krakkemikkig pondje, waar 3 auto's op kunnen, zo ook wij. In Overbridge aangekomen, een hutje gehuurd met airco en een warme douche! Dit viel erg goed in de smaak, bij de 1 wat meer dan de ander! We hadden alleen geen kookpitten. Hoe moest dat nu met de macaroni die we wilden gaan maken! Gelukkig vonden we een Surinaamse dame bereid om het voor ons te bereiden en over te werken (wat wij wel moesten bekostigen) wat zelf mochten we de keuken niet in daar deze alleen voor gecertificeerde mensen was (ik moest mijn lach inhouden ...). Maar het smaakte voortreffelijk! Eind goed, al goed. Wij vonden het allang best.

De volgende dag weer lekker in de Suriname rivier rond gehangen (letterlijk, het was eb) en weer terug naar Paramaribo. We hebben verder niet zo heel veel gedaan, een beetje de winkelstraten in Paramaribo doorgestruind, en een bezoekje gebracht aan de markt. Heel leuk! Echt een wijd bouquet aan geuren komt je tegemoet zodra je de markt opstapt. Sommige niet helemaal herkenbaar!

Vanavond gaan we nog 1 keer stappen in Havana Lounge (en wie kwamen we daar tegen: Edgar Davids!) Dat wordt wat morgen in het vliegtuig met een kater. Ach, dan slaap je tenminste lekker.
Wat mij betreft geen vaarwel Suriname, maar tot ziens!